نامه صبح


بیدار که می شوی ،سهم بارانت را بردار از پشت پنجره
ترسیدم تمام شود،یک ابر برایت نگه داشتم.
در ضمن
جیک جیک شاد پس زمینه و گل ها که تا بنا گوش می خندند
و آنچه به پیوست می آید تصادفی نیست



-------------------------------------------

پیوست:

بازگشت به بلاگفا

www.baranblogfa.blogfa.com

قطعه ای موسیقی در قطعه ی ؟؟؟

دیگر فرود نمی آید

حتی دیگر شتری نیست

که در درگاه خانه ات به خواب رود

وجب به وجب

می خزد بر آسفالت داغدیده ی شهر

پایت را که زمین می گذاری

ترک هایت را به شماره

می افتد قرعه به نام رقص

با مرگ

با درد

با خون ...

گورهای امسال:

با سروهای چمان در تار و پود خاک

با تک مضرابهای غم در گوش

که ما باز

لبهایمان را بدوزیم به تسلای سرد خاک

که ما باز دوره کنیم پریشانی را

در چشم های ناباور یکدیگر

18 آذر88

دیوانه گفت با ما از مهر سخن بگو

پس او سر برداشت و مردمان را نگریست، وسکوت

آنها را فرا گرفت.و او به صدای بلند گفت : هنگامی

که مهرشما را فرا می خواند ،از پی اش بروید،اگرچه

راهش دشوار و نا هموار است.

وچون بال هایش شما را در بر می گیرند ، وا بدهید،

اگر چه شمشیری در میان پر هایش نهفته باشد وشما

را زخم برساند. وچون با شما سخن می گوید او را

باور کنید، اگرچه صدایش رویاهای شما را برهم زند،

چنان که باد شمال باغ را ویران می کند. زیرا که مه

در همان دمی که تاج بر سر شما می گذارد ، شما را

مصلوب میکند. همچنان که می پروراند، هرس می کند.

همچنان که از قامت شما بالا می رود و نازکترین شاخه

هاتان را که درآفتاب مي لرزند نوازش مي كند،به

ريشه ها تان که در خاک چنگ انداخته اند فرود می آید

و آنها را تکان می دهد.

شما را مانند بافه های جو در بغل می گیرد .

شما را می کوبد تا برهنه کند.
شما را می بیزد تا از خس جدا سا زد .

شما را می ساید تا سفید کند

از کتاب پیامبر و دیوانه

جبران خلیل جبران

چمدانی از سفر

در آستانه ی اتاق

دستها

سوغات آتشین جزیره های دور

موهای خیس

رها شده در بسترت،

مسیرهای بازگشت

کلاف پیچ و گم

می لولند بیرون در

و شب

آرام

آرام

می تند در اندام بارانی جاده

چراغ را خاموش نکن

وپرده را بگذار بماند پشت گوش پنجره

واحه ای باید

که بلرزد میان بیابانهای تردید.

آذر88

.

.

.

.برادر بی قراره، برادر نوجوونه، برادر شعله واره،

.برادر غرق خونه، برادر کاکلش آتش فشونه ...

.

.

.

از کتاب طوبا تو با کدام لبت لبخند می زنی/علی زرنگار

بویا پیاله ی برگشته بر غزل

خواب ِمرا ببین
در جامه ی شبانه ی در بر گرفته ات
شعر ِ مرا بخوان
حرف ِ مرا بزن
بر خوان ِ من نشین
نان ِ مرا
بخور
آب ِ مرا ز تنگ بلورین سفره ام

لاجرعه در بکش
بی لاله جین خانه ی آدم بزرگ ها
در استکان ِ لب پَر ِ آنجا کنار ِ تخت
در استکان ِ بر سر ِ دیوان ِ مثنوی
یا در پیاله ی برگشته بر غزل
بو کن
بگو
دَرش

آب بوده یا شراب
چند ساله بود؟
من زحمت ِ صبور ِ کِرا لاجرعه در کشیدم و خیس از هزاره ی باران،

خزر شدم؟
با من بخواب تا بیدار تر شوی
بیزار تر شوی
بر شانه ات گذار
بارانی ِمرا
اینجا برای ِ گرم کردنت منم
با بوی مانده ی سیگار بر تنم
یادت که هست؟ نیست؟
من روی گونه هات نوشتم: چه گونه ای؟
یادت که هست؟ نیست؟
در زیر ِ پلک هات کشیدم
تصویری از خودم
پس هی چرا تو
باز
خواب ِ خدا
تو باز
خواب ِ خرابه و پاییز دیده ای؟!

بر روی ِ تک تک ِ انگشت های ِ تو
یادت که هست؟ نیست؟
با دست خط شکسته
( آنگونه که منم )
بسیار بار نوشتم:
نترس!
گفتی به من مرو!
بر روی پلک هات نوشتم که : چشم

یادت که
هست؟ نیست؟
این کاهی ِ فروتن ِ شعرم که بر تنش
همواره نام ِ توست
از دائم ِ تو بودن ِ حرف های من
بیزار گشته است
در زیر و روی پلک ِ من
تصویری از تو نیست
تصویری از خرابه و بیغوله نیز نیست
در نان ِ من مگر
خشت ِ کدام خانه ی ویران نهفته است
کاین گونه روح ِ مرا
در لابه لای خواب و عذاب
آشفته می کند؟
تنها تو با منی
با بار ِ بی دریغ ِ گناهی که بر تن است
چندان زیاد نیست
با خویش می کشیم
بارانی ِ قدیمی ِ مانده از پدر

با عطر دور آشنای صمیمی ش
مخلوط ِ دود و درد
مخلوط ِ دود و درد و تامل
دیواره ی کتاب
اوراق ِ کاهی ِ دست خط ِ من
خیسانده بر تریّ ات چشمان ِ مادرم
یلدای ِ گریه های ِ خموشانه در سکوت
شولای ِ تکه تکه ی عریانی ِ منند
بی شرط و گفتگو
با خویش می بریم
با جامه خواب تو
گل های ِ ساکت ِ آبی
با آستین ِ کوچک ِ تنگش بر بازوان ِ تو
با استکان ِ خورده ی جامانده از شراب
چند ساله ام ؟
من زحمت ِ
صبور ِکه ام ؟
تخمیر ِ عاشقانه ی انگور ِ کیستم ؟
تا قطره های آخر ِ این جام دررسد
سنگین پیاله ی دستان ِ کیستم ؟

چیزی نمانده است
جز چند ساعتی ز خواب ِ تو
چیزی نمانده است
شعر ِمرا بخوان
حرف ِ مرا بزن
بر خوان ِ من نشین
چیزی نمانده است
من بر جبین ِ تو خواهم نوشت عشق
نگذار بر تن ِ پیشانی ات نظر کنند
دورست از کنار ِ چنین واژه ای غریب
بی تازیانه و تهمت گذر کنند
چیزی نمانده است
من بر لبان ِ سرخ ِ تو اینبار
خواهم نوشت نان
نان ِ مرا بخوان
حتی اگر چه دیگر از آن
چیزی
نمانده است

به آیدا میرزایی

بانوی آبها در مسیرِ آبان-----------> آذر

گیس بریده مادران را برده ای

شسته ای پیراهن های جوانمرگ خونین را

خونابه و مو

نگاه کن چه فاضلاب چندش آوری ست !

بزرگ می شود میان انگشتانت،

شیب دامنت موج برنمی دارد،

پیشانی ات نمی ساید بر آبی اقیانوسی.

آبان که گذشت

حالا لبهایت را روشن کن

و بوسه ای بکار

در دهلیزهای تاریک قلب

امروز روز اول آذر است.

یک آذر هشتاد و هشت

در آغوش می کشد جنوب برهنه را

و آجر به آجر

زیر پای الهه را خالی می کند

با گیره کوچکی برمی دارد قربانگاه اول را

پهن می کند در خطوط ویژه:

انقلاب-آزادی

قربانگاه دوم:

غسالخانه له شده ها

سومی:

مدفن یخزده ها

بعد می بوسد کمرگاه شهوت آورش را

و عیار طلایش را می سنجد

در دهانی که بوی نفت می دهد .

کمان آرش را تعویض می کند

با تیرکمان کودکی هایش .

مارهای شانه اش که آرام گرفت

دوره می کند جسم لرزانش را.

آبان 88

----------------------------

فردوسی : زیباست ؟
همسایه: بی مانند
فردوسی :و خواستنی؟
همسایه: چقدر میپرسی!
فردوسی: مرا خواب گمشده ای است.
همسایه : می بینی؟

از سراپرده زنی عشق فروش در می آید و خود را نشان می دهد

همهمه: تبارک الله یا حورا.احسنت یا احسن العرائس!.شباش.چخ یاخچی!

مرحبا یا مطلوب!انظرنی یا مقبول!

فروسی : (گیج) کجاییم؟
همسایه :(آستین او را می کشد) بیا،فاحشه ای،نام او ایران
فردوسی: (می ماند) نه! این خواب من نیست
همسایه :از ترک و تازی عقب افتادیم.بجنب پسر.ما مثلا دهقانیم
فردوسی :(با خود) این نام اینجا چه می کند؟(مبهوت) این گونه زنی ،دراین گونه برزنی!
همسایه: مهمان منی .بدو.نوبت از دست می رود
فردوسی: (روی برمی گرداند) آری ، می بینم که از دست می رود!

از دیباچه نوین شاهنامه/ص 24 /بهرام بیضایی

به" خاطره روسپیان سودازده من"

1

موج می زند چشم های نود ساله

بر اندام شرجی باکره

"خواب آرامت را نمی آشوبم نازک اندام من"

2

عشق های کهنه را تعمید می دهند

روسپیان پلاسیده ،

ترانه های ناباور بولرو برلب

3

بر سپیدی کاغذ می افتد خودکار

با لرز شهوت در تنُ ندبه ای مکرر در ذهن.

و باریکه خونی

که می دود در امتداد سطرها

آبان88

باز اقیانوسی به پیرهنم می دوزم

با حاشیه های ملیله دوزی شده:

سیرن های مواج

نیلبک های پرآواز و پولک های درشت آفتاب.

در آغوشت اما جزیره هست:

زمینی از خاک دیوانه ماه

آسمانی که همیشه می بارد.

آنگاه مد طوفان خیز من

آنگاه سیرن های حیران

که غرق می شوند

آبان88

تنها همین چند چنار پیر

که بوی پاییز گرفته اند

این پرنده های کوچک

که به وقت باران می خوانند

تنها جیب گرم بارانی ات

وقتی بستر هم آغوشی دستها می شود

اینکه خم می شوی

و در چشم هایم زمزمه می کنی "بارانم..."

خیابانهای اطراف

دورتادور

چنبره ی ماری ست

میخزد

کلاج و ترمز می گیرد

بوق می زند و دنده عوض می کند

برای بلعیدن ما

اما چه حقیر است

در پارک کوچک میان شهر

آبان88

میای نزدیکتر؟
بازم
یه کم دیگه لطفا

آها!
عالی شد
حالا نه راه پیش دارم نه راه پس

یک
چشمهایش را نمی بینم .پول را از دریچه باجه تو می دهم و انگشتهای باریک و لرزانی

بلیط ها را بیرون می دهد.پرده های داخل همه کشیده شده و تمام سوراخ سنبه هایش را پوشانده اند.

هوا سوز بدی دارد و بدنه باجه تمام سرما را به خودش گرفته .
دو
بلند قد حدود یک و نود .لاغر .با شانه های خمیده مثل مترسکی پیر.قابلمه کوچکی را توی یک لنگ

پیچیده و به سینه اش چسبانده است.دیروز که از پله های پل عابر پایین می آمدم دیدمش.

هوا آفتابی بود و بخار برف از زمین بلند می شد.در را باز کرده و نشسته بود.هیکل استخوانی

و خمیده اش رو به جلو بود و با آن پاهای دراز و سر خم شده طوری بود که انگار کسی توی

باجه فرو کرده بودش و او را همانطور که به جایی_ یا بهتر بگویم به هیچ_ زل زده بود همانجا

رها کرده بود.نگاه خالی و سکون اندام هایش حالت مجسمه ای سنگی را به او داده بود .آرام آرام

پله ها را پایین می آمدم تا بهتر ببینمش.روی پله آخر خودم را لعنت کردم که دوربین همراهم
نیست.
امروز کلی کار سرم ریخته بود .تایپ 4 نامه آن هم آخر وقت و غلط گیری یک
متن ده صفحه ای.از تاکسی پیاده شدم و پله ها را دوتا یکی کردم.دوربین را که تمام
راه آویزانم بود از کاورش بیرون آوردم .از پله ها که پایین آمدم دیدم در بسته است و
او توی ایستگاه منتظر اتوبوس ایستاده .بی اختیار رفتم و توی ایستگاه نشستم.نمی دانم
.شاید فکر کردم همینجا می توانم عکس بگیرم.از این پایین بلندتر به نظر می رسد .سرش
انگار در آسمان سیمانی عصر فرو رفته و عضلات صورتش شل و وارفته در حال ریزش
است.نگاهش به سمت بالای خیابان است .جایی که اتوبوس مثل منجی ای از افق سر می
زند.بعد از سه اتوبوس خصوصی بلیط می دهد و سوار می شود و دست من همانجا روی شاتر
مانده .
سه
در بسته است و نور ضعیف لامپ از پشت پرده زرشکی بیرون می زند.
چهار
در باز است .با احتیاط جلو می روم .انگار کسی که به شکارش نزدیک
شود .حالت خالی چشمهایش مثل موج توی ذهنم می آید و می رود.بچه ای که کلاه صورتی اش
تقریبا جلو چشمهایش را گرفته و مدام زبانش را به لب بالایی خشکش می کشد پول را از
دست مادرش می گیرد .به زور قدش به دریچه می رسد. پول را به داخل هل می دهد و می
گوید آقا 5 تا .پیرمرد دستش را به اسفنج نم دار می زند و بلیطها را روی پیشخوان می
گذارد.در حالت بدن یا چهره اش هیچ تغییری به وجود نمی آید .فقط دستش از جایی که
حرکت کرده به همان جا برمی گردد.
"خسته نباشید"
نگاهم نمی کند
"عذر می خوام میشه یه عکس ازتون بگیرم؟آخه من..."
جمله ام تمام نشده که بلند می شود و در را محکم می بندد

پنج
از خیر عکس گرفتن گذشتم.چند بار سعی کردم دزدکی بگیرم .هر بار می فهمد و در را می بندد.

از بالای پل هم چیزی معلوم نیست.هوا خیلی گرم شده .لنگش را روی سر تاسش می اندازد با این

حال دانه های عرق از شقیقه به سمت سینه اش راه می کشد.و لابلای موهای سفید سینه اش گم می شود.دیگر از دریچه بلیط نمی فروشد.در همیشه باز است.
شش
کارگران مشغول کارند.جرثقیل باجه را از میان آسفالتهای شکسته و خاک بالا می برد.آخرین اتوبوس های بلیطی از سطح شهر جمع شده اند.روی پله آخر به بلیط های ته جیبم دست می کشم و به آخرین بلیط هایی فکر می کنم که ته جیبها می پوسند

هفت
آسفالت تازه را مثل وصله به زمین چسبانده اند و شکم زمین جایی که قبلا باجه بود کمی برآمده است

چراغ قرمز،

چند خیابان مانده به خانه ات

باران روی شیشه می لغزد

آبان 88

مثلا مرگ را بگیرید از رگ
برای شروع بد نیست
دیالیزی ها کل می کشند کنار کیسه های خون
"هفت" را به" تر" وصله کنید
نه زنده ها بو می برند
نه زخم جنازه ها پی ِ "هفت تیر" گمشده می گردد
حالا از همین جای شعر شروع کنید
برقعی بدوزیدم
یا دهان بندی
از پوست دباغی شده زنان بی حرف
_گاهی به سرم می زند عریان شوم
جلو سطرهای اتو کشیده
مست کنم و هی حرف هی حرف
حرف...
حرف زیادی
بزنم به نقاط حساس شما _
بعد که انگشت واژه ای نشانه تان گرفت
حلقه ای از موش های سرخ چشم بیاورید
با دندانهای دراز و رسوبات لجن در پوست
بجَویید
گاهی دستش را ببرید
گاهی پایش را
بدوزید لبهایش را
شاهرگش را هم که بزنید
خون می پاشد توی صورت آن بالایی ها
و خنده ای می ماسد کنار تل خون
فقط همین

مهر88

چراغ به چراغ

روشنایی خانه را می کشم

ماه را که پت پت کنان می سوزد در انزوای شب

پرنده ای تاریک در گیسوانم

سوسوی گلی بر لبانم

در ابتدای تنت آغاز می شوم

مهر88

" رسمی و غیر رسمی"

می پوسند ۳۵ کشته رسمی ،

در خطی از روزنامه ای بر خاک

۱۰۳۵غیر رسمی می خوانند در گوری واحد

و خنده ای پرتاب می کنند

به لبان دوخته ی یکدیگر

مهر88

به خاطره تئاتر "مجلس شبيه در ذكر مصايب استاد نويد ماكان و همسرش مهندس رخشيد فرزين"

توسط بهرام بيضايي

كابوس سرخ

دستي كه فرود مي آيد

خون لكه اي كه شتك زده در باد

قطره

قطره

زهر شيرين فراموشي

شماطه بيدار باشت

وآنگاه

دستي كه به شانه ات مي زند

دهاني دائم

كه خواب زده ات مي خواند

و چاقو

كه پوزخندت مي زند در غلاف سرد

مهر88